ما چنان سرگردانیم که گویی میخواهیم از میان تونلی تاریک نور و اشراق را جستجو کنیم..
در حالیکه نور آگاهی همیشه در دسترس ماست.
...................................................................
تنها راهی که برای ما انسانها وجود دارد این است که..
بیدار شویم و ببینیم واقعا چه کسی هستیم.
.............................................................
در راه معنویت ما هیچکدام از هم جدا نیستیم و..
هر یک از ما باید کار خودمان را بکنیم.
.................................................
استفاده از مراقبه به عنوان دارو برای اینکه نشانه های ترس خود را درمان کنیم..
هرگز ما را از شر دلایل بروز آنها خلاص نمی کند.
تا وقتی با آشفتگی - بدبینانه - و با فراز و نشیبهای عادی زندگی روزانه مراقبه می کنیم..
هر تلاشی برای "احساس آرامش" در حالیکه روی تشکی نشسته ایم..
چیزی جز این نخواهد بود که موقتا از حقیقت زندگی خود منحرف شویم.
.
این چه سودی برای برای ما دارد که در طول مراقبه به تجارب زیبایی برسیم..
و مدت کوتاهی بعد از آن تحقیر آمیز حرف بزنیم چون خشم خود را نمی شناسیم؟!
.
یادمان باشد از مراقبه برای رفع مشکلات زندگی خود استفاده کنیم.
وقتی با ذهن بیدار نگاه میکنیم..
حتی لرزان ترین نبض حیات را هم به وضوح می بینیم.
وقتی با ذهن پر از فکر نگاه می کنیم..
تنها چیزی که می بینیم افکار خودمان است.
............................................................
اینکه همه ما یکی هستیم بدین معنی نیست که همه مثل هم هستیم.
.................................................................................................
بیدار شدن واقعی یعنی تجربه وحدت در دنیای تفاوتها
به نظر میرسد که زندگی معنوی برابر ترک فعالیتهای زندگی نیست.
بلکه زندگی را واقعا زندگی کردن است.
کاش برای تک تک فعالیتهای زندگیمان به همان اندازه اهمیت بدهیم.
برای خوردن و آشامیدن و راه رفتن و رانندگی و ظرف شستن و ...
.
وقتی از سکوت سخن به میان می آید
وقتی از عدم تلاش برای رسیدن میگویند
مراد سکون و آرامش فکری است.
.
نمیدانم برای فعالیتهای فیزیکی (و فکری مرتبط با آن) چه محدودیتهایی را باید قایل شویم..
اما میدانم که از فعالیتهای فکری در زمینه معنا باید دوری کرد تا در دام خدعه ذهن خود اسیر نشویم
آتشی از عشق در جان برفروز سر به سر فکر و عبارت را بسوز
شکلها و آیینهایی که برای عبادت کردن وجود دارند..
در زمینه عمل به معنویات می توانند مثمر ثمر باشند..
اما
در مقام خود کمک چندانی به دیدن حقیقت نمیکنند.
.
ما باید از خودمان بپرسیم که:
آیا از این شعایر و آیین ها برای ارتباط برقرار کردن با آنچه هست استفاده میکنیم
یا میخواهیم خود را در عالم شناخته ها مخفی کنیم.
.
هر قدر یک نفر به مدت بیشتری به انجام شعایر خاص بپردازد بیش از همه چیز برایش روزمره و عادی می شود
و در این دام می افتد که
همه چیز را "درست" و طوطی وار انجام بدهد.
.
وقتی به راحتی قابل پیشبینی ای پناه میبریم و..
خودمان را در پله امن آن مخفی میکنیم..
نمیتوانیم حقیقت این را که زندگیمان واقعا چگونه است تجربه کنیم