ترس

ترس به ما میگوید که بایستیم و از محدوده دنیای پیله ای و امن خود پا فراتر نگذاریم. 

با وجود این وقتی میترسیم, اگر به جای اینکه طبق عادت یک قدم عقب برویم, قدم کوچکی به سمت آن برداریم, 

یک قدم به ذهن بیکرانی که در ورای آن قرار دارد نزدیک میشویم. 

وقتی احساس ترس میکنیم به جای اینکه بگوییم "من میترسم" و در نتیجه هویت خود را اینگونه جا بیاندازیم که ما ترس خودمان هستیم, میتوانیم خیلی ساده بگوییم: "این ترس است" 

به این ترتیب قدرت ترس به تدریج از بین میرود و ما شروع به رها کردن خودمان از شر آن میکنیم. 

وقتی ترس را خیلی ساده فقط همان گونه که هست تجربه میکنیم- فارغ از عقاید, قضاوتها و واکنشهای خودمان- آن وقت میبینیم که ترس آنقدرها هم ترسناک نیست.