... آرمان

"خود انگاره" و "موقعیت اجتماعی" مثل شن و ماسه بی ثبات است.

زندگی بر روی این پایه هرگز مستحکم نیست.

.

آگاهی از طبیعت راستین وجودمان تنها پی محکم برای برپا کردن این بناست.

......................................................................................................

وقتی میخواهیم دیگران عوض شوند امکان برقراری ارتباط واقعی با آنها را از دست میدهیم.

........................................................................................................................

احتیاجی نیست که از شر هیچ احساسی خلاص شویم.

نیازی نیست که شخصیت متفاوتی پیدا کنیم.

فقط کافی است که "به عقایدمان نچسبیم" و "دست از داوری کردن خود برداریم". 

آرمان

هرقدر انکار کنیم همچنان باور داریم که قرار است کامل باشیم.

دلیل آن "اضطراب دایم" و "حس نابسندگی" ماست.

 .

در عمل به معنویات این باور به شکل تلاشهای پی در پی برای رسیدن به تصویری است که در ذهن خود از استاد معنوی ساخته ایم.

تصویر انسانی آرام - مهربان - خردمند - فرزانه - ساده و صمیمی.

.

اگر بخواهیم واقعا آرام و مهربان شویم. باید به وضوح ببینیم که چقدر خود را با چسبیدن به آرمانهای کمال گرایانه تنبیه میکنیم!