بیشتر اوقات با روش خلبان خودکار در دریای زندگی گشت میزنیم و آرام از میان یخهای نازک انکار سر میخوریم.
اما
نادیده گرفتن چیزهایی که دلمان نمیخواهد با آنها روبرو شویم مانع سقوطمان در آبهای بسیار سرد زیر یخها نمیشود.
...........................................................................................................................................................
با هرکس و هر موقعیت جدیدی که مواجه شویم غالبا حس مبهمی از خطر در طرز برخوردمان موج میزند
که اگر صدایی داشت احتمالا به آرامی میگفت:
"لطفا اذیتم نکن"
...............................
آگاهی از اینکه چقدر در مقام حمایت از خودمان حرف میزنیم اولین قدم برای بیرون رفتن از زندان ترس است.
..........................................................................................................................................................
بدون توجه به اینکه چه احساسی دارید
خیلی ساده فقط آرام بنشینید
بافت چیزی را که در ذهن و جسم شما اتفاق می افتد تجربه کنید
و بگذارید همینطور که هست باشد.
مراقبه به ذهن و جسم ما اجازه می دهد تا آرام بگیرد.
در آن سکوت به چنان گشادگی ای میرسیم که همه زندگی را - حتی آن قسمتهایی که نخواسته ایم ببینیم - به درون راه میدهیم.
هرقدر دلمان بخواهد که تجاربمان خاص و ارضا کننده باشد
مراقبه به ما می آموزد که همیشه بیدار باشیم (در رابطه با هر احساس خاص یا غیر خاص)
.
مراقبه برای این نیست که به مطلوب ترین حالت ذهن برسیم.
ذات مراقبه اینست که خیلی ساده فقط اینجا باشیم و آگاهی کامل را به لحظه بیاوریم.
.
وقتی در اثر سکوت چیزهایی که در مغزمان بیش از حد فعال است پیوسته به بیرون میریزد
ما دوباره و دوباره به آن چیزی که هست بر میگردیم:
به آگاهی نفس
به جسم
به محیط
خوشبختی امری اختیاری است و مطمئنا چیزی نیست که ما بر آن تکیه کنیم.
با این وجود باز هم به این باور میچسبیم که حق ماست که همیشه همه چیز بر وفق مراد باشد.
..................................................................................................................................
چسبیدن به نظراتی در مورد:
اینکه زندگی باید چگونه باشد.
اینکه ما چه میخواهیم.
اینکه از چه چیز نفرت داریم.
همیشه منجر به رنج میشود.
شاید این باور که ما نباید هیچ مساله ناراحتی یا دردی داشته باشیم زندگی امروز را تا این حد محنت انگیز ساخته است.
زندگی ما با تصویری که ما از آن ساخته ایم جور در نمی آیدو ما نتیجه میگیریم که خود زندگی اشتباه است.
.
ما با دید "من میخواهم" به هر چیز نگاهش میکنیم.
ما میخواهیم که حالمان خوب باشد.
احساس پریشانی ما را از آن حالت خوب دور میکند.
ناراحتی حاصل از آن دوری ایجاد ترس میکند.
ترس ناراحتی بیشتری ایجاد میکند.
ناراحتی دشمن ما میشود و همواره تلاش میکنیم از شر آن خلاص شویم.
.
بیایید باور اول خود را که "زندگی باید راحت باشد" بررسی کنیم.
مشاهده کنیم که همین یک باور مشکلات پایان ناپذیری را برای همه ما به وجود می آورد.
شادی واقعی نیاز به دلیل و بهانه ندارد. این شادی - وقتی اشکالی در میان نیست - حالت طبیعی وجود ماست.
......................................................................................................................................................
به دقت نگاه کنید! بدون صافی نگاه کنید و به ماهیت افکارتان پی ببرید.
...............................................................................................
آن روی سکه وابستگی آزادی است
آن روی سکه ترس عشق است
آن روی سکه میل و خواسته شادی و شعف بودن است.
...........................................................................
وقتی از سرعت خود می کاهیم و توجه میکنیم میبینیم که:
همه چیز لذتهای بیشماری آماده و در دسترس هستند.
..........................................................................
از همه دهها هزار چیز یکی یکی تشکر کنید.
سپاسگزاری دنیای ما را از این رو به آن رو میکند.
.................................................................
قلب کوچک است اما از پشت تخیل ذهن بسیار بزرگ است.
.................................................................................
بزرگی دل میتواند جلوی رنج بردن دنیا را بگیرد.