کسی نبودن

وقتی بی رحمانه به مشاهده خودمان می پردازیم تصویرهایی که از خودمان و از اینکه چه کسی هستیم و چه کسی باید باشیم داریم - که زمانی واقعی به نظر می رسیدند- مثل پیازی که پره های آن را لایه لایه بکنیم به تدریج کنده میشوند و می ریزند.

.

خودانگاره های خوشایند احتمالا جایشان را به خود انگاره های زشت تر می دهند

که آنها هم هرکدام به نوبه خود واقعی به نظر می رسند

تا اینکه پره هاشان کنده شود.

.

وقتی همه نظرات توهمی ما از خودمان به وادی فنا سپرده شد..

در نهایت میتوانیم این آزادی را تجربه کنیم که اصولا نیازی نداریم که کسی باشیم.