آشنایی به نام "معنویت"

بیا دنیایمان را به دو قسمت تقسیم کنیم:

یکی دنیای مادی و دیگری دنیای معنوی

.

دنیای مادی دنیای کمیت است. دنیایی که در آن هر چیز به همان شکل که هست دیده می شود. تعداد کمی در این دنیا هستند که اتفاقا بیشترشان کودک هستند و البته رفته رفته به دعوت پدر و مادرشان از این دنیا کوچ میکنند. هر نوازش- طعم - صدا - رنگ و بویی که حس میشود بی هیچ تفسیری درک میشود.

.

دنیای معنوی بر عکس دنیای کیفیت است . دنیای معانی. این دنیا خیلی شلوغ است و همه به دنبال چیزهای مهم هستند. اینجا هیچکس دیگری را واقعا نمیشناسد. ارتباط هر کس با دیگران از طریق صفتهایی است که بر اساس بعضی تصورات آنها را لایق آن دانسته است. اینجا هر نوازش- طعم - صدا - رنگ و بویی که حس میشود معنایی دارد.

.

نکته ای که در مورد این دو دنیا وجود دارد اینست که چیزهایی با نام مشترک در این دو دنیا وجود دارد که در حقیقت یکی نیستند. مثل تشابه اسمی شیر خوردنی و شیر بیشه که مولانا در شعر مشهور خود آورده است:

آن یکی شیر است اندر بادیه.. آن یکی شیر است اندر بادیه

آن یکی شیر است کادم میخورد.. آن یکی شیر است کادم میخورد

.

یک مثال می آورم: (برداشت آزاد از کتاب تفکر زاید)

در دنیای مادی اگر مردی به خانه بیاید و بگوید گرسنه ام منظور او نیاز به غذا برای متابولیسم و اشتهای او برای براوردن این نیاز است. اگر همسرش غذایی آماده نکرده باشد در دنیای مادی به گونه ای نیاز خود را برطرف میکند.

در دنیای معنوی اگر کسی بگوید گرسنه ام منظور او احساسی است که دارد. ممکن است خاطره غذایی یا ساعتی که معمولا غذا میخورد باعث این احساس شده باشد. در همین دنیای معنوی اگر همسرش غذایی آماده نکرده باشد احساس بی کفایتی و عصبانیت میکند. حتی ممکن است برای مقابله به مثل گرسنه بخوابد!!

.