مراقبه

مراقبه به ذهن و جسم ما اجازه می دهد تا آرام بگیرد.

در آن سکوت به چنان گشادگی ای میرسیم که همه زندگی را - حتی آن قسمتهایی که نخواسته ایم ببینیم - به درون راه میدهیم.

هرقدر دلمان بخواهد که تجاربمان خاص و ارضا کننده باشد

مراقبه به ما می آموزد که همیشه بیدار باشیم (در رابطه با هر احساس خاص یا غیر خاص)

.

مراقبه برای این نیست که به مطلوب ترین حالت ذهن برسیم.

ذات مراقبه اینست که خیلی ساده فقط اینجا باشیم و آگاهی کامل را به لحظه بیاوریم.

.

وقتی در اثر سکوت چیزهایی که در مغزمان بیش از حد فعال است پیوسته به بیرون میریزد

ما دوباره و دوباره به آن چیزی که هست بر میگردیم:

به آگاهی نفس

به جسم

به محیط